සඳේ නුඹ..

සඳක් වී පායන්න එපා නුඹ...මගේ හිත් අහස මත
අඳුරු මේ රැය පුරා
තනිවෙන්න ඉඩදෙන්න මට....
පුංචිම පුංචි ඉඩක්වත්
ඉතිරි නොකරම මට
ඔබ සොරාගෙන මගේ හදවත...
මගේ හිත හදාගෙන 
හිඳින්නට ඉඩදෙන්න
එපා ඔබ තව තවත්
මගේ හිතට ලංවෙන්න....
නොපෙනෙන්නට මට ඔබව
දුර ඈතට යන්න
එපා තව එක වරක්වත්
මගේ දෙස බලන්න...
ඔබ නැතිව ජිවිතේ
තනිව යන්නට බැරි නිසා
මඟ නවතින්නම් මම...
ඒත් ඔබ දුර යන්න
ජීවිතය පුරාවට
යලි කවදාවත්ම
එපා මා හමුවන්න....
ආදරෙයි මං ආදරෙයි
සංසාරේ පුරාවටම
නුඹට පමණක්ම
ආදරෙයි මං හැමදාම.... 

නිර්මල ආදරේ

සුදු පිච්ච මලක් වගේ ඔයා මගේ තුන් සිත පුරාම සුවඳ විහිදුවලා ඔයාගේ ඔය රත්තරන් ආදරේ පිරිත් පොතක් බණ පදයක් වගේ මාව සුවපත් කරනවා.

වෙහෙරක් බෝධියක් වගේ මගේ හදවත නිවනවා. මං හිතන්නේ සංසාරේ පුරාම හැම භාවයකදිම  මං ඔයාගෙම වෙලා ඔයා මගේම වෙලා අපි අපේම වෙලා ඉපදෙන්න ඇති.

 මින් මතුත් හැම බවයකදිමත් අපි අපේම වෙමු. මේ ආදරේ මහා ප්‍රාතිහාර්යයක්. මේ විශ්ව ධාතුවේ තියෙන හැම බලයකටම වඩා අපේ ආදරේ ප්‍රබලයි.

ඔයා මගේ ජිවිතේ හරිම සොඳුරු තැනක ජීවත්වෙනවා. මහා නුග රුකක් වගේ මට සෙවන සදනවා.

ඉතින් මං ඔයාගේ හෙවනේ ගුලිවෙලා ඔයාගේ නිර්මල ආදරයේ සුවය විඳිනවා.

අපේ ආදරේ

නොදැක ඉන්න  බැරි  තරමට 

මටම  ලංවෙලා

වෙන්වන්නට බැරි තරමට 

ඔබ මගේ වෙලා

දුරස් වෙලා යන්න එපා

ඉතින් මා දමා

ජීවිතයම නැවතෙයි  මගේ

ඔබ නැති හින්දා

ඔබේ පෙමයි මගේ හිතයි

දෙකම එක්වෙලා 

ඔබ මගේ මුළු ජීවිතයම

ගීතයක් කලා

රත්තරන් හීනය

ජීවිතේ දුක කප්පරක් වී

පෙලන විට මා දිවා රැය  තුල

ඔබයි  මාගේ හිත් පොඩිය තුල

සිසිලසක් වී යා වූනේ

දහස් ගව් දුර ජිවිතේ බර

දරා පියමන් කරනවිට මා

ඔබයි  මාගේ වෙහෙස දුරලා

පැන්  පොදක් වී සැනසුවේ

අරමුණක් නැති නිහඬ දිවියේ

තනිව හඬනා නිශායාමේ

ඔබයි  මාගේ හිත් අහස තුල

සරා සඳ වී  මෝදු වුයේ

 

පෙම්වත් නුඹට......

පෙම්වත් වී ළඟ දැවටෙන්නට
මට ඕන උනා.....
මගේ හිතට පෙම් බඳින්ට
නුඹට බැරි උනා......
පෙරුම් පුරා හමුවන්නට
පිනක් නැති උනා......
අහිමි නුඹට කවි ලියන්න
වචන මදි උනා........